Bunu her keresinde söylüyorum fakat annelik hakikaten güç. Tanımı mümkün olmayan hislere bürünüyorsunuz, hatta insan bu hislerle nasıl yaşar diye düşünüyorsunuz. Bir insan diğer bir insanı bu kadar sevemez, düşünemez üzere geliyor ancak tıpkı vakitte bunları yaşıyorsunuz da. Bebeğiniz için her şeyin en düzgününü düşünüp yapmaya çalışırken öteki beşerler da susmuyor ne yazık ki. Bebeğin ve annenin sıhhatini etkileyecek bir zorbalığa dönüşüyor bu süreç. Biraz bunun hakkında konuşmak istiyorum!
Bebeğinizi kucağınıza aldınız. Hamilelikteki tüm o riskler, gerilimler, düşünceler tahminen sağlıklı bir formda, tahminen de büyük-küçük sorunlarla geride kaldı.
Anne olarak kaygılarınız geride kalmıyor. Hatta şöyle söyleyeyim, katlanarak artıyor.
Ancak doğum sonrasında annenin sütü çabucak gelmeyebilir, bebek memeyi tutamayabilir, anne ya da bebek bu süreci reddedebilir. Tüm bu olasılıklar artabilir.
Bebeği için çabalayan, onun için endişelenen ve en düzgününü amaçlayan pek çok anne esasen kendi içinde yetersizlik hissine kapılıyor olabilir.
Neredeyse tanıdığım her yeni annenin yaşadığı bir durumu söyleyeceğim. Duyulmaması gereken o kadar çok şey duyuyorlar ki…
“Sütün yetmiyor! Bebek aç! Benim sütüm yerlere akıyordu, senin sütün yok.” vs. Bu cümlelerin arkası gerisi kesilmiyor hiçbir vakit.
Doktordan daha çok tabip kesilen o kadar çok insan var ki… Yapılan zorbalıklar asla bitmiyor. En azından çabalayan, doğuran, doğuramasa da “anne” olan, bebeği için en güzelini deneyen bayanlara takviye değil de köstek olunduğunu anlasalar keşke.
Anneleri üzmeyin lütfen. Anneyi etkileyen her şeyin bebek üzerinde de tesiri olduğunu unutmayın.